Yaşıyor muyuz?

Ne zamandan beri günde üç öğün yemek yiyoruz? Ne zamandan beri günde en az sekiz saat uyumamız gerekiyor ve neden yaşıyoruz? Yahut hangi tarihten beri “eve ekmek getirmek” için yaşıyoruz?

Yaşıyor muyuz? Doğup, büyüyüp, bir meslek sahibi olmak, evlenmek, çocuğumuzun olması, torunumuzu sevmek emekli olunca da köşene çekilmek mi yaşam? Bu mu yaşamdan anladığımız? Belki de yaşadığımızı sandığımızı kabul etmektir yaşam anlayışımız. Yaşadığımızı sandığımızı kabul ettiğimizin farkında bile değilken kabul etmektir.

Hepimizin kendisine sorması gereken soruların en başlarında gelmez mi bu soru: Neden yaşıyorum ve ben bu sorunun cevabının neresindeyim? Ne vakitten beri bir günümüz bir günümüze eş? Ne zamandan beri Galatasaray kupayı aldı diye tüm Türkiye ayağa kalkıp, yol ortasında atlette dans etmeye başladı, arabaları yakıp dükkân camlarını indirmeye?

Yaşıyor muyuz? Ne için yaşıyoruz yahut? Çocuğumuzun karnını doyurmak için mi yahut akşam eve huzurlu gelebilmek için mi? Daha ilginci: Cennete gitmek için mi yaşıyoruz? Allah’ın yarattığına Allah’ın yarattığı girsin diye mi bu hayat? Geçmişimizin miras bıraktığı şahsiyetlerin gayesi, asli maksadı cennet mi? Fatih Sultan Mehmet cennet için mi feth etti İstanbul’u. İkinci Abdülhamit Han cennet için mi abdestsiz yere basmadı ve cennet için mi Üstad Necip Fazıl hohlaya hohlaya eritti koca buz dağını?

Onları bugün dahi var eden nedir? Eve götürdükleri ekmek mi? Ortaya koyduklarını, ne için yahut kimin için yaptıkları mı? Onlar bugün dahi yaşarken bizler bugün yaşıyor muyuz? Nasıl yaşayacağız ki yaşamıyorsak? Nasıl yaşanılır ki? Nasıl onlar gibi olunur, sonra nasıl “ben -fert-” olunur da yaşanılır ki?

Okumalı, okuduğumuzu yaşamalı, yaşadığımızı hissetmeli, hissettiğimizi hissettirmeye çalışmalıyız belki de.

Bir bilinmek isteyen var, geçmişin ve geleceğin varlığının tek sebebi.